طرح چشمان قشنگت ...

روزها و هفته ها و ماهها به سختی از پی یکدیگر می گذرند. آه چقدر سختند این روزها ، همش دلتنگی ، همش آزار ، همش غم دوری . دیگر نزدیک شدن از آرزو هم برای من بیشتر شده است ، چیزی آنور تر از رویا ، آنور تر از همه خواسته ها ، آنور تر از همه آنچه که تا امروز داشته بودم .

اینروزها من ، آه دیگر خودم هم از دستش خسته شده ام ، به تو حق می دهم ، هر وقت به سرش می زند همه را آزار می دهد ، اصلا گاهی وقتها به این نتیجه می رسد که خدا او را برای آزار همه آفریده ، تا همه را زجر بدهد .

و تو ، تویی که آنقدر خوبی که آدم از حضورت لذت می برد ، آنقدر خوب که می شود برای داشتن همه خوبیهای دنیا فقط آرزوی تو را کرد .

نمی دانم ! میان ما آنقدر حرفهای ناگفته است ، حرفهایی که باید گفتشان ، حرفهایی که باید زدشان و از شرشان راحت شد . اما چگونه ؟

نمی دانم چقدر باید صبر کرد تا برسد آنروز که آن حرفها هم زده شوند . یا اصلا نمی دانم لزومی دارد که آنها را به زبان آورد ؟ برای چه باید به زبان بیاوریم ؟ مگر من نمی گویم که از سکوت تو همه حرفهایت را می خوانم ، و مگر تو اینچنین نیستی ؟

دلم می خواهد بهت بگویم که در همین نگفتنها چه لذتی نهفته است . اما هنوز نفهمیده ام که لذتش از گفتنشان هم بیشتر است یا نه !

می دانی ! دلم نمی خواهد به هیچکسی بگویم که چقدر دوستت دارم ! آخر می ترسم چشممان کنند .

هر شب یواشکی زیر پتویم که دیگر می دانم همه مردم شهر خوابند و هیچکسی صدایم را نمی شنود و تکان خوردن لبهایم را نمی بیند ، زمانی که می دانم هیچکسی ذوق کردن دلم را احساس نمی کند ، هزار بار می گویم که دوستت دارم تا کم کم خواب به چشمانم بیاید.

هر شب طرح چشمان قشنگت ، در مقابل چشمانم نمایان است و اتاق دیوارم همیشه لذت همنشین بودن با آنها را برای خودش نگه داشته است . نمی دانی وقتی نگاهم می کنی چه آرامشی به من می دهی . نمی دانی اگر شبی آنجا نباشند آن شب برایم از هزاران شب پر کابوس هم بد تر می شوند و می فهمم که از دستم آزرده شده ای .

آگر آنجا نباشند بدجوری می ترسم ، انگار که همه منتظرند تا تو نباشی و مرا لاشه لاشه کنند .

یادم می آید زمانی عاشق تنهایی بودم ، ولی دیگر از تنهایی می ترسم . آخر آنزمان هنوز تو را نداشته بودم ، ولی حالا ، نمی دانی که حتی فکر تنهایی هم چگونه مرا به نابودی می کشد .

دیشب وقتی نگاهت کردم چشمانت مثل همیشه به من آرامش می دادند ، اما نمی دانم چرا احساس کردم خودشان نا آرامند.

آخر نمی دانی دست چشمانت بدجوری برای من رو شده اند و دیگر نمی توانی ناراحتیت را از من پنهان کنی .

این تازگیها تا در چشمانت نخوانم که مرا بخشیده ای ، خواب به چشمانم نمی آید . این تازگیها تا در چشمانت نخوانم که دوستم داری خواب به چشمانم نمی آید .

چند وقتیست که دلم می خواهد ازت بخواهم که هیچوقت آرامش چشمانت را از من نگیری ، ولی هر وقت می خواهم بهت بگویم نمی دانم چه می شود و پشیمان می شوم یا ناخواسته می افتد عقب.

ولی اینبار دیگر به خودم قول دادم ازت بپرسم .....!!!

گمان کنم باز هم کم آوردم ، مرا ببخش می گذاریمش برای روز دیگری .

                                                                  ( محمد رضا)

خانه جدید مبارک ....

امروز من با دستان خودم حکم اعدامم را امضا کردم.اعدام شدنم مبارک.

محمد کابوست مبارک.چه  کابوس بی انتهایی.محمدم از خواب بیدار شو.دختری می آید در باد با موهایی پریشان بر روی پیشانی.کتاب به دست تسبیح به دندان.میخواهد که تو حکم را برایش صادر کنی.

امشب عروسی است.این دخترک را به کجا میبرید؟

:به قبرستان.آخر مگه نمیدانی؟امشب او را برای عزرائیل عقد میکنند.

دخترک مبارک باشد.انشا ا.. سفید بخت شوی؟

سفید بخت؟این کلمه را در جایی دیگر شنیده ام گفتند که سفید بخت شوی؟پس چرا مرا برای بخت سفید به خانه نبردند؟پس کجا رفتند و بخت مرا در نا کجا آباد گذاشتند؟

از سوی کارون صدای نی می آید و مرا به خود میخواند .برمیگردم به سوی صدا.کسی با خشم میگوید که برو ورود دروغ گویان ممنوع

برای خودم از کتاب فال میگیرم.

الا یا ایها الساقی .........    که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکلها.

مشکل کجا بود؟مشکل دخترک است که دیگر حتی عروسکهای دوران کودکیش هم با او قهر کرده اند.

دیگر کسی به خواب اون نمی آید که در گوشش بگه عزیزم خوب بخوابی  ودیگر کسی صبح چشمان ترا با بوسه ای باز نمیکند و با صدای دلنشینش نمیگوید سلام زندگی.هستی؟

آیا زلزله شده؟اینجا چه خبر است؟

:هیچ.دخترکی حرف فروش داشته ایم که به زیر آوار رفته.

آیا کسی را داشت؟

:نه هیچکس را.او تنها بود تنها ماند و تنها رفت.

عروس با لباس سپید سوار بر کجاوه مرگش می آید(دخترک چقدر لباس سپید به تو می آید).

:آهای عروس را آوردند.اسپند دود کنید.داماد را صدا کنید.خانه اش را تزئین کنید.او را همراهی کنید.هلهله به پا کنیدچون او به خانه جدید میرود.

مرا در گور میگذارند و داماد برایم لبخند دلنشین برای اینکه تا ابد با من است میزند و یواش در گوشم میگوید:

                  دخترک خانه جدید مبارک.         (مینا)

آری آغاز راه دوست داشتن است...

حیف اما من و تو دور از هم می پوسیم...

حیف ٬ اما من و تو دور از هم می پوسیم .....

دیده ای چه حسرتی به دل آدم می نشاند ؟ آخر چقدر باید با خوابهای هم سر کنیم ؟ چقدر باید تو خواب مرا ببینی ٬ در خواب برایم حرف بزنی ٬ در خواب به فکر من باشی ٬ در خواب دلت به حال بی خوابیهای من بسوزد و نگران شب نخوابی های من باشی و من در خواب برایت درد دل کنم وبا هم اشک بریزیم و تو اشکهایم را پاک کنی و مثل همیشه دلداریم بدهی.

مهربانم نمی دانی که برای کم کردن این فاصله هایی که هر لحظه فکر کردن بهشان چگونه روحمان را آزار می دهد ٬ چه تلاشی می کنم ؟ نمی دانی که هر بار به یاد این جمله لعنتی اول نوشته ام می افتم چه افکاری ذهنم را می خورد .

یادت می آید آخرین خداحافظیمان ؟ در دلم بغض کرده بودم ٬ فقط به انتظار تلنگری بودم تا همه دنیا را اشک چشمانم بردارد . هیچ نمی توانستم بگویم ٬ تو راست می گفتی چقدر سخت است کنار آمدن با این لحظه. حالم از خداحافظی به هم می خورد ٬ فقط برای آخرین حرف گفتم : می دانی که چقدر دوستت دارم ٬ و دیگر هیچ و ساکت ماندم ٬ برای چند لحظه انگار همه دنیا را نگاه داشته بودند نه زمان به دادمان می رسید و نه هیچ چیز دیگر٬ آمدم که بروم و تو با اسم کوچک صدایم زدی و گفتی .... ٬ تو می دانی که من هم دوستت دارم ؟ یادت می آید ؟ جمله ات با جمله من فرق می کرد ٬ جمله تو سوالی بود و به گمانم می باید پاسخ می دادم . نمی دانی چقدر انتظار شنیدن این سوال را داشتم تا برای یک لحظه هم که شده احساس خوشبختی در دلم زنده شود .

برگشتم و گفتم : آره می دانم ٬ می دانم که چقدر دوستت دارم ٬ می دانم که چقدر دوستم داری ٬ می دانم که عاشقانه می پرستمت و می دانم که شاید روزی بیاید که تو هم عاشق من بشوی !!! خودم هم هرگز نفهمیدم که چرا این جمله آخری را گفتم . وقتی رفتم خیلی چیزهای دیگر را هم می دانستم ٬  در دلم گفتم : حیف ٬ اما من و تو دور از هم می پوسیم ...

                                                             ( محمدرضا(   

جوابیه برای نوشته تو!!!

نیمه شب بود و تو در خاطر من چون هرشب

             ره خواب بر چشم ترم می بستی

                               در خیال من و اندیشه من بودی تو

                                                 نه همین شب همه شبها هستی

خاطرت آرام به اندیشه من می آید

همره خاطر تو بغض و غرن * می آید

همه شب حال من این است

                                    نه این شب تنها

همه بی تابی و شب بیداری

                                    گونه   تر  کردنها

تو کدامین شب از این حال دلم با خبری ؟

                                   تو چه دانی که چه سان میگذرد ؟

                                             لحظه ها ، ثانیه ها ، بی تو سرکردن ها

کاش میدانستی .....

       کاش میدانستی شوق دیدار تو در سر دارم

کاش میدانستم .....

        کاش میدانستم که اگر باز بگویم با تو

                                                 از تو چه پاسخ دارم

کاش میدانستی ....

        کاش میدانستی که به اندازه این فاصله ها

                                              من از این فاصله ها بیزارم

کاش میدانستم ....

       کاش میدانستم که چه در سر داری

                            چیست برهان دمی لطف و دمی آزارم

کاش میدانستی        کاش میدانستم

چه بگویم با تو ؟

چه بگویم از تو ؟

به که گویم جز تو ؟

                    چه بگویم با تو ؟

                                        تو که هر قصه من میدانی

                    چه بگویم با تو ؟

                                        تو که احوال پریشان مرا میدانی

                    چه بگویم از تو ؟

                                        نشود گفت همه جور تو در یک دفتر

                     چه بگویم از تو ؟

                                        که چه کرد شمع به پروانه ؟!!

                                                   نه ....... از آن هم بدتر

  به که گویم جز تو ؟

                        همه لب تر کرده ز پیمانه شب

                                                         مست خوابند همه

                                                    این همه مست کجا هوش شنیدن دارد

  به که گویم جز تو ؟

                      من در این خلوت تاریک در این بند اطاق

                                                  این همه دیوار کجا گوش شنیدن دارد

نشد این تا ز سر لطف شبی

                             سوی من آیی و

                                           بر من نظر تازه کنی

نشد آن تا ز سر بخت شبی

                             همچو گم کرده رهی

                                               از سر کویم گذری

چو نه ای لطف تو داری ، نه من آن اقبال

شوق دیدار تو را ............

چه امید عبثی ، آرزوئی چه محال

                                              ( مینا )